به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، هر سنسور کوچک‌تر از یک دانه از برنج است، ساختار مشابه داربست دارد و از یک هیدروژل براساس پلیمری که معمولا برای لنزهای نرم کاربردی استفاده می‌شود، ساخته شده است. این پلیمر با مولکول‌های رنگی آراسته شده‌اند.
این سنسورها با توجه به اندازه کوچک‌شان، انعطاف پذیری بالایی دارند و هیچ سطحی صاف غیرطبیعی ندارند، این سنسورها توسط سیستم ایمنی بدن به عنوان اشیای خارجی شناخته نمی‌شوند. در نتیجه، آنها در سلول‌های التهابی یا بافت زخم پوشیده نمی‌شوند.
این سنسورها ماه‌ها و سال‌ها فعال هستند. در حقیقت، اولین سنسورهایی که بر روی افراد آزمایش شدند، بیش از چهار سال است که کار می‌کنند.
برای خواندن آن‌ها، کاربران از یک ردیاب دستی یا یک پچ الکترونیکی چسبنده استفاده می‌کنند.
ردیاب دستی یا پچ الکترونیکی، فلورسنس منتشر شده توسط سنسور را اندازه گیری می‌کنند، و به صورت بی‌سیم داده‌ها را به برنامه گوشی کاربر منتقل می‌کند. این برنامه داده‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کند، مقادیر غلظت شیمیایی برای هر فرد را مقایسه می‌کند و سپس به آنها اجازه می‌دهد تا در صورت بروز هرگونه مشکل سلامت که باید از آن آگاهی داشته باشد، اطلاع پیدا کنند.
در حل حاضر این سنسورها در اروپا برای نظارت بر سطح اکسیژن بافت در بیمارانی که برای بیماری "شریانی محیطی" تحت درمان قرار می‌گیرند، استفاده می‌شود. این فناوری نیز در یک آزمایش بالینی در دانشگاه "کالیفرنیا، سانفرانسیسکو" مورد آزمایش قرار گرفته بود و میزان اکسیژن را در بیماران مبتلا به زخم‌های پا مزمن ردیابی کرده بود.
آخرین تحقیقات در مورد سنسورهای پروفوسا روز گذشته(دوشنبه) در دویست و پنجاه و پنجمین نشست ملی و نمایشگاه انجمن شیمی آمریکا ارائه شد.


منبع: ایسنا